Everyone

Khurram Baig

Froyo

Nastaʿlīq (Persian: نستعلیق, from نسخ Naskh and تعلیق Taʿlīq) is one of the main calligraphic hands used in writing the Persian script, and traditionally the predominant style in Persian calligraphy.[1] It was developed in Iran in the 14th and 15th centuries.[2] It is sometimes used to write Arabic-language text (where it is known as Taʿliq[citation needed] or Persian and is mainly used for titles and headings), but its use has always been more popular in the Persian, Turkic and Urdu sphere of influence. Nastaʿlīq has extensively been (and still is) practised in Iran, Pakistan, India, Afghanistan and other countries for written poetry and as a form of art.
A less elaborate version of Nastaʿlīq serves as the preferred style for writing in Kashmiri, Punjabi and Urdu, and it is often used alongside Naskh for Pashto. In Persian it is used for poetry only. Nastaʿlīq was historically used for writing Ottoman Turkish, where it was known as tâlik[3] (not to be confused with a totally different Persian style, also called taʿlīq; to distinguish the two, Ottomans referred to the latter as taʿlīq-i qadim, "old taʿlīq").
Nastaʿlīq is the core script of the post-Sassanid Persian writing tradition, and is equally important in the areas under its cultural influence. The languages of Iran (Western Persian, Azeri, Balochi, Kurdi, Luri, etc.), Afghanistan (Dari, Pashto, Uzbek, Turkmen, etc.), Pakistan (Punjabi, Urdu, Kashmiri, Saraiki, etc.), and the Turkic Uyghur language of the Chinese province of Xinjiang, rely on Nastaʿlīq. Under the name taʿliq (lit. “suspending [script]”), it was also beloved by Ottoman calligraphers who developed the Diwani (divanî) and Ruqah (rık’a) styles from it.
Nastaʿlīq is amongst the most fluid calligraphy styles for the Arabic alphabet. It has short verticals with no serifs, and long horizontal strokes. It is written using a piece of trimmed reed with a tip of 5–10 mm (0.2–0.4 in), called qalam ("pen", in Arabic and Persian قلم), and carbon ink, named davat. The nib of a qalam can be split in the middle to facilitate ink absorption.
Two important forms of Nastaʿlīq panels are Chalipa and Siah-Mashq. A Chalipa ("cross", in Persian) panel usually consists of four diagonal hemistiches (half-lines) of poetry, clearly signifying a moral, ethical or poetic concept. Siah-Mashq ("black drill") panels, however, communicate via composition and form, rather than content. In Siah-Mashq, repeating a few letters or words (sometimes even one) virtually inks the whole panel. The content is thus of less significance and not clearly accessible.
For more detail:https://en.wikipedia.org/wiki/Nasta%CA%BFl%C4%ABq_script
Nasta'liq (Persian: نستعلیق, dari نسخ Naskh dan تعلیق ta'liq). Ini adalah salah satu daripada tangan kaligrafi utama yang digunakan dalam menulis skrip Parsi, dan secara tradisional gaya utama dalam kaligrafi Persian [1] Ia telah dibangunkan di Iran pada abad ke-14 dan ke-15. [2] Ia kadang-kadang digunakan untuk menulis teks bahasa Arab (di mana ia dikenali sebagai Ta'liq [rujukan?] Atau Parsi dan digunakan terutamanya untuk tajuk dan tajuk), tetapi penggunaannya telah sentiasa menjadi lebih popular dalam bidang Parsi, Turki dan Urdu daripada pengaruh. Nasta'liq telah meluas telah (dan masih) diamalkan di Iran, Pakistan, India, Afghanistan dan negara-negara lain untuk puisi yang ditulis dan sebagai satu bentuk seni.
Versi kurang rumit Nasta'liq berfungsi sebagai gaya pilihan untuk menulis di Kashmir, Punjabi dan Urdu, dan ia sering digunakan bersama Naskh untuk Pashto. Dalam bahasa Parsi ia digunakan untuk puisi sahaja. Nasta'liq telah sejarah yang digunakan untuk menulis Ottoman Turki, di mana ia dikenali sebagai tâlik [3] (jangan dikelirukan dengan gaya Parsi yang sama sekali berbeza, juga dikenali sebagai ta'liq; untuk membezakan kedua-dua, Uthmaniyyah dirujuk kepada kedua sebagai ta'liq-i qadim, "ta'liq lama").
Nasta'liq adalah skrip teras tradisi bertulis Persian selepas Sassanid, dan sama-sama penting dalam kawasan di bawah pengaruh budaya. Bahasa-bahasa Iran (Western Persian, Azeri, Balochi, Kurdi, Luri, dll), Afghanistan (Dari, Pashto, Uzbek, Turkmen, dll), Pakistan (Punjabi, Urdu, Kashmir, Saraiki, dan lain-lain), dan Turkic bahasa Uyghur wilayah China Xinjiang, bergantung kepada Nasta'liq. Di bawah ta'liq nama (lit. "menggantung [skrip]"), ia juga dikasihi oleh ahli kaligrafi Ottoman yang membangunkan Diwani (Divani) dan Ruqah (rık'a) gaya daripadanya.
Nasta'liq adalah antara gaya kaligrafi paling cecair untuk abjad Arab. Ia mempunyai menegak pendek tanpa serifs, dan strok mendatar panjang. Ia ditulis dengan menggunakan sehelai dipotong buluh dengan hujung 5-10 mm (0.2-0.4 in), dipanggil Qalam ( "pen", dalam bahasa Arab dan Parsi قلم), dan dakwat karbon, dinamakan davat. The nib daripada Qalam yang boleh berpecah di tengah-tengah untuk memudahkan penyerapan dakwat.
Dua bentuk penting panel Nasta'liq adalah Chalipa dan Siah-Mashq. A Chalipa ( "cross", dalam bahasa Parsi) panel biasanya terdiri daripada empat hemistiches pepenjuru (setengah baris) puisi, jelas menandakan satu konsep moral, etika atau syair. panel Siah-Mashq ( "gerudi hitam"), bagaimanapun, berkomunikasi melalui komposisi dan bentuk, dan bukannya kandungan. Dalam Siah-Mashq, mengulangi beberapa huruf atau perkataan (kadang-kadang walaupun satu) hampir jalin keseluruhan panel. kandungan adalah dengan itu kurang penting dan tidak jelas boleh akses.
Untuk maklumat lanjut: https: //en.wikipedia.org/wiki/Nasta%CA%BFl%C4%ABq_script


Nastaleeq tangan kaligrafi utama yang digunakan dalam menulis skrip Parsi dan Urdu.

Jameel Noori Nastaleeq FlipFont

Versi Terkini Jameel Noori Nastaleeq FlipFont